اشعار

آفـتـاب از افق مـیـمـنـه دل کند، آمد            بـر لـب آیـنـۀ غــمـزده لـبـخـنـد آمـد

کوچه از هَـمهَـمۀ بـال مَـلَک بند آمد            آخـریـن بـرگـۀ پـیـغـامِ خـداونـد آمـد

خـشکـانـد آبِ سـاوۀ از مکـه دور را            درهم شکست هیبت بت‌هـای کور را

خـامـوش کرد آتـش ده قـرن زنده را            لـرزانـد کـاخ پـادشـه پُـر قـصـور را

باز این دست دعا، اعطای داور خواسته            با تضرع رخصتِ ذکر پیـمـبر خواسته

اولین مداحِ احمد چون خدای احمد است            این دلِ مولا پرستم، اذن حـیدر خواسته

مهر جـهـان شـمـول خـبر داد از بهار            سر زد، حق از دریچۀ چشمان بی‌قرار

خورشید صبح هـفـدهمین روز ماه دید            آغـوش گـرم آمـنه را مست عـطر یار

رسول داور آمد، به غرب و خاور آمد            نـخـست و آخـر آمد، به انـبـیا سر آمد

به رخ فتاد بت‌ها، به پیـش ماه بطحی            شکـسـت طاق کـسری، شه مظفر آمد

با صد هزاران جلوه شد از پرده بیرون ماه من            تا ماه گردون را کند محو جمال خویشتن

دل روشن از سیماى او جان سرخوش از صهباى او            شاهى که خاک پاى او شد سرمه چشمان من

تو آفـریده گـشـتی و انـسان درست شد            حور و پری فرشته و غلمان درست شد

عرش خدا ز نور رخت خلق گشت و بعد            با قطره‌های اشک تو باران درست شد

جـبـریل اذان گفت و ز دستم قـلم افـتاد           صد لرزه به هر میکده در جامِ جم اقتاد

یک نعـرۀ غـوغـا به حـریمِ حـرم افتاد           تنها نه عرب، بلکه به مُلک عجم افتاد

عطرِ گلِ روی تو را گل، آرزو داشت            یوسف هر آنچه داشت، رویت، مو به مو داشت

بر هر پـیـمـبر حـسرت دارای‌ات مـاند            یعقوب همچون دخترت را آرزو داشت

ای مادر مهـربـان خورشید            ای اوج کـرانـه‌هـای امـیــد

از دامـن پــاک تـو رسـیـده            بر سینه عـشق نـور توحـید

جهان سرسبز و خرم گشت از میلاد پیغمبر            منـوّر قـلب عـالم گشت از میلاد پیغمبر

بده ساقى مى باقى كه غرق عشرت و شادى            دل اولاد آدم گـشـت از مـیـلاد پیـغـمـبر

امشب صدای نبضِ هستی ساز دارد            شوقِ کسی که چـشمِ او اعجـاز دارد

او کیست که عالم به یمنِ آن قدومش            ایـنـگـونه طـرح و نـقـشۀ آغـاز دارد

خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست            خیمه‌گاه تفـرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست

لات و عزّی با نقاب دین به میدان آمدند            بت‌شکن‌ها خوب می‌دانند: بت‌گردان یکی‌ست

بـاشد که دلـم، راهـبـری داشـتـه بـاشد            از عـالـم بـالا، خـبــری داشـتـه بـاشـد

تا با مدد معـرفت، از خاک بر افـلاک            انـدیـشـۀ سـیـر و سـفـری داشـتـه باشد

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد